5 luty - II niedziela Adwentu

W każdą II niedzielę Adwentu obchodzimy Dzień Pomocy Kościołowi na Wschodzie.
Celem tego dnia jest zwrócenie oczu i myśli w stronę odradzającego się Kościoła katolickiego w krajach Europy Wschodniej, Rosji i Azji Środkowej oraz popieranie wszelkich inicjatyw podejmowanych na rzecz ewangelizacji Wschodu.

Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie jest stałym Zespołem Konferencji Episkopatu Polski mającym na celu niesienie pomocy duchowej i materialnej katolikom w krajach byłego Związku Radzieckiego oraz w krajach Europy Wschodniej. Do zadań Zespołu należy przygotowanie Dnia modlitwy za Kościół na Wschodzie w II niedziele Adwentu obchodzonego w Polsce i wśród placówek polonijnych, opiniowanie próśb i projektów napływających z Kościoła katolickiego na Wschodzie, zachęcanie do modlitwy i ofiar duchowych w intencjach tegoż Kościoła.

Kościół w Polsce pomaga w różny sposób katolikom i Kościołowi katolickiemu na Wschodzie. Na pewno pomoc ta nie jest wystarczającą. Jest ona jednak na miarę aktualnych możliwości ekonomicznych i organizacyjnych Zespołu. Stanowi jednak wyraz braterskiej troski i odpowiedzialności za Kościół katolicki na Wschodzie.
Da się zauważyć, że w obecnym okresie pomiędzy śmiercią sługi Bożego Jana Pawła II, a papieżem Benedyktem XVI uwidacznia się niezwykle przyjazna postawa rosyjskiego prawosławia wobec nowego papieża. To pozwala także mieć nadzieję na szybkie ekumeniczne postępy, chociaż zbliżenie prawosławno-katolickie jest uzależniane od rozwiązania trzech niżej wymienionych problemów. Są nimi: a) katolicki prozelityzm w Rosji, b) unickie diecezje na wschodniej Ukrainie, c) przeniesienie stolicy ukraińskiej Cerkwi greckokatolickiej do Kijowa.

Priorytetem nie cierpiącym zwłoki są z kolei w dialogu ekumenicznym wielkie kwestie moralne naszych czasów. Ludzie współcześni słusznie oczekują świadectwa ewangelicznego i etycznego oraz wspólnej odpowiedzi ze strony chrześcijan w kwestiach moralnych. Coraz częściej pojawiają się zdania, że prawosławni już deklarują, że w kwestiach moralnych będą szli ramię w ramię z katolikami, ponieważ ludzie szukają w Kościele nie politycznej poprawności, ale twardych podstaw dla swojego życia i zachowania. Pozwala to mieć nadzieję nie tylko na rozwój dialogu ekumenicznego, ale i wspólne chrześcijańskie świadectwo wobec świata.

Prawdziwy dialog ekumeniczny polega na tym, żeby żyć Ewangelią. Ekumenizm nie jest dodatkiem do chrześcijaństwa, ale jego istotą. Rozwój duchowości ekumenicznej i działalność w tym duchu przynosi też wymierne skutki, takie jak: mniejsza wrogość między ludĽmi, zanikanie uprzedzeń, a także kiedy zamiast nienawiści, potępienia, oskarżania się wzajemnego pojawia się życzliwość, szacunek a nawet współpraca.
Mogą istnieć również zagrożenia dla ekumenizmu. Są to działania nieszczere, pozorne. Zagrożeniem jest tzw. „fałszywy ekumenizm”, odejście od prawdy, zobojętnienie religijne, kompromis polegający na ustępstwach doktrynalnych. Chrystus jest jedyną drogą jako jedyny i powszechny Zbawiciel. On się nie dzieli. On modlił się, abyśmy byli jedno.

Mimo wielu osiągnięć pozytywnych w Kościele katolickim na Wschodzie jest także wiele braków. Wystarczy wyliczyć: braki personalne i brak wykształcenia miejscowego kleru (choć stan się polepsza z każdym rokiem); braki finansowe; problemy administracyjne (uzyskanie osobowości prawnej, rejestracja domów itp.); trudne warunki pracy; brak opieki medycznej itp. To są aktualne doniosłe problemy, z którymi boryka się Kościół katolicki na Wschodzie.

Jednakże należy dziękować Bogu i ludziom za ogrom dokonanego dobra. Podziw należy się księżom (tak diecezjalnym jak i zakonnym), braciom i siostrom zakonnym tam pracującym. Potrzeb jest wiele do zaspokojenia. Istnieje potrzeba nieustannego przywracania nadziei ubogim żyjącym w Polsce, ale jeszcze więcej trzeba przywracania tej nadziei ubogim na Wschodzie. Istnieje potrzeba przede wszystkim wielkiego zaufania Bożej Opatrzności i ludziom dobrej woli.

Aktywność pomocniczą w tym względzie przejawia również Caritas Polska i Caritas diecezjalne, po wznowieniu ich działalności od 1990 roku. Caritas Polska i Caritas diecezji nie mogą dziś zastępować Caritas diecezjalnych Kościoła katolickiego na Wschodzie. Mogą z nimi współpracować i to czynią w szerokim zakresie pomocy charytatywnej.
Odradzanie się Kościoła katolickiego na Wschodzie nie dokonałoby się bez wsparcia Kościoła z Polski i z zagranicy, bez pomocy Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” i ogromnego wysiłku instytucji rodzin zakonnych.

Potrzeba więc nadal wielkiej modlitwy i nie zrażania się w codziennej pomocy duchowej i materialnej dla dobra ludu Bożego na Wschodzie. Trzeba mieć nadzieję, że praca ta wyda błogosławione owoce w swoim czasie.

Nie tylko modlitwa osobista czy wspólnotowa i rodzinna jest tu istotna. W intencje Kościoła na Wschodzie włączamy również ofiary i cierpienia duchowe i fizyczne wszystkich osób, które swój dar ofiarują w duchu wiary i miłości do Boga pragnącego dać udział w zbawczych owocach swojego Syna naszym braciom i siostrom z Kościoła katolickiego na Wschodzie, który przez długie lata był Kościołem męczenników.
Imieniem Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski i Przewodniczącego Zespołu wyrażamy wdzięczność wiernym w Polsce i wśród placówek polonijnych za wszelką pomoc materialną i duchową niosącą nadzieję i radość bliźnim Kościoła katolickiego na Wschodzie. Jest ona znacząca i bez niej Kościół katolicki na Wschodzie nie mógłby się odradzać i umacniać.

 [1] 

Powrót